Opiekuńcze urządzenia

Smartfon, tablet, konsola do gier, telewizor. Wybór jest spory. Zauważyłam, że rodzice bardzo chętnie korzystają z ich pomocy. Chodzi mi o naprawdę częste zjawisko zapewniania własnym dzieciom „opiekunów alternatywnych” gdy ich rodzice spędzają z nimi czas. Ale tylko ciałem. Bo w czasie, który mogliby poświęcić dzieciom, robią coś zupełnie innego. Duchem są gdzie indziej.

Nie tak dawno spacerowałam po parku. Na ławce siedział tatuś, a obok niego na oko czteroletni synek. Co robili? A co można robić w parku? Grać w piłkę, jeździć na rowerze, spacerować, bawić się… Niestety, nic z tych rzeczy nie miało miejsca. Tatuś siedział  na ławce z nosem w tablecie. Jeździł palcem po ekranie urządzenia. Sporadycznie zerkał na syna, który właściwie robił co chciał. Co jakiś czas podchodził do taty i zaglądał mu przez ramię. W końcu zaczął się niecierpliwić, skakać, krzyczeć, aby zwrócić na siebie uwagę taty. Co zrobił rodziciel? Posadził chłopca obok siebie, wyjął komórkę i włączył mu grę. „Masz tu tę grę i bądź cicho” - usłyszałam jak mówi do syna. Osłupiałam. Tatuś od zabawy z własnym dzieckiem wolał tableta, a synowi zamiast rozmowy i wspólnie spędzonego czasu podarował kontakt z grą na smartfonie. Synek był zadowolony, tatuś także, więc w czym problem?

Problem w tym, że bardzo często spotykam się z podobnymi sytuacjami. Rodzice dają dziecku urządzenie zamiast siebie. To one stały się „opiekunami alternatywnymi” XXI wieku. Czy kontakt z ekranem smartfona lub tableta ma być substytutem rozmowy, zabawy, przytulenia i buziaka? Skąd się bierze ten zupełnie niezrozumiały fenomen?

Pewnie powiecie, że rodzice są zapracowani. Wiele godzin spędzają w pracy, a jak już dotrą do domu, chcieliby odpocząć. A tu dziecko, które wymaga uwagi i opieki. Tzw. „drugi etat”. I co? I zamiast po całym dniu rozłąki, poświęcić trochę czasu własnemu dziecku, włączamy mu bajkę lub grę komputerową. By mieć spokój i móc zająć się swoimi sprawami. A Twoje dziecko to nie Twoja sprawa?

Czy odczuwamy wyrzuty sumienia? Czy zwyczajnie nam głupio? Nie! Bo tłumaczymy sobie, że nauka obsługi smartfona i tableta jest w dzisiejszych czasach bardzo ważna. Że to taki „edukacyjny” sposób spędzania „razem” wolnego czasu. Włączymy bajkę po angielsku to się chłopak trochę z angielskiego podszkoli. A jak gra będzie edukacyjna to tylko na dobre mu wyjdzie. I po sprawie.

Czy to aby nie wynika z lenistwa? Nie z zapracowania lub ze zmęczenia. Zwyczajnie nie mamy chęci wymyślać zabaw, biegać za piłką czy układać klocków. Nie chce nam się. Prosto, wygodnie i bezproblemowo jest włączyć odpowiednie urządzenie. Dziecko zajęte. Rozrywka zapewniona. Sprawy nie ma.

Pomyślmy jednak o konsekwencjach. Kiedyś będziemy żałować tych straconych chwil, które bezpowrotnie odeszły. Które z własnej woli podarowaliśmy tabletowi, smartfonowi, telewizorowi czy konsoli. Nie mówiąc o tym, że w końcu nasze dziecko poszuka uwagi i zrozumienia gdzie indziej. Niekoniecznie tam, gdzie byśmy chcieli.

Nie pozwólmy, by „opiekunowie alternatywni” na dobre zajęli się naszymi dziećmi. Nie warto...