Jakim Rodzicem nigdy nie będę?

Często obserwuję rodziców. Ich postawy wobec własnych dzieci są skrajnie różne. Niektórzy trzymają dzieci pod kloszem, trzęsą się nad nimi i próbują za wszelką cenę uchronić przed czyhającym na każdym kroku złem. Są też z kolei i tacy, którzy po prostu je rodzą, a później to najlepiej żeby się same sobą zajęły.

Jakim rodzicem jestem? Zapraszam na opowieść o tym jakim rodzicem nigdy nie będę.

Kłótnia na placu zabaw. Patrzę przez okno. Moja pierworodna została zaatakowana przez niezidentyfikowany rozwrzeszczany obiekt dziecięcy, który próbuje ją pozbawić wiaderka do piasku. Mały krzyczy, wyrywa wiaderko, natychmiast chce je dostać. Co robię? Rzucam wszystko i biegnę na ratunek córce? Grożę palcem przed nosem małego napastnika i wygłaszam gadkę wychowawczo-umoralniającą? Biegnę do jego mamy i pytam jak go wychowała? Nie! Nic z tych rzeczy! Spokojnie czekam, obserwuję co się dzieje i patrzę jak ten problem dzieci rozwiązują między sobą. Co widzę? Córka udobruchała małego drapieżcę. Zamiast wiaderka, które potrzebowała dała mu zestaw foremek. Mały poszedł na kompromis i postanowił skorzystać z opcji zastępczej. Cudnie! Lekcja z negocjacji odrobiona. 

 

Nie mam w domu świnek morskich. Ale niektórzy je mają. I to całkiem pokaźnych rozmiarów. Ich celem jest je dobrze nakarmić, ładnie uczesać i ubrać. I to by było na tyle. Dziecko z opcją funkcji reprezentacyjnej. Ma ładnie wyglądać. Zawsze. Żeby inni widzieli jaki dobry z nas rodzic. A co poza tym? Nic! Czasu nie ma. Rozmawiać się nie chce, tłumaczyć tym bardziej, o zabawie nie wspominając. Bawić ma się samo, a od tłumaczenia są nauczyciele. Serio? Ja odmawiam! Nie poprzestaję na funkcjach reprezentacyjnych. Pomimo zmęczenia, znajduję czas na zabawę, rozmowę, często tłumaczę i uczę. Od tego w końcu jestem, nie?

Ostatnio modne są biegi przełajowe. W przypadku rodziców polegają na bieganiu popołudniami z dziećmi z zajęć na zajęcia dodatkowe, by obskoczyć jak najwięcej. Pytam koleżankę czy jej synek interesuje się robotami skoro trzy razy w tygodniu uczęszcza na zajęcia z tej dziedziny? Chyba nie, słyszę, ale wiesz, to taka przyszłościowa dziedzina. Czytałam, że to będzie jeden z najbardziej pożądanych zawodów na świecie, to niech chodzi. Zresztą, oboje z mężem uważamy, że dobrze, aby w przyszłości właśnie tym się zajął, dodaje. Ogarnia mnie przerażenie. Czuję się jak wyrodna matka. Przecież jeszcze nie zaplanowałam mojemu dziecku kariery. Jak mogłam? Już wiem, będzie lekarzem! Od jutra zapisuję ją na chemię dla geniuszy. Da radę! Nie, to nie ja... Nie planuję jej przyszłości i do niczego nie zmuszam. Obserwuję, zachęcam, pytam. Zajęcia dodatkowe? Tylko, wtedy gdy sprawiają frajdę.

Nie istnieje u mnie także rekompensata za stratę. Inaczej zwana przekupstwem za brak czasu. Występuje, jeśli rodzic nie poświęca dziecku czasu i uwagi, ale za to inwestuje pokaźne kwoty w zabawki i gadżety maści przeróżnej. W dziecku z kolei narasta bunt i pojawiają się problemy. Bo zamiast tych wszystkich gadżetów zdecydowanie wolałoby rodziców. I słusznie. Ja nic nie rekompensuję, bo nie mam czego. A zabawki i gadżety owszem kupuję, do użytku wspólnego, z wielką przyjemnością.

 

A Wy? Jakimi rodzicami staracie się być? Jakimi zasadami się kierujecie? Co jest dla Was ważne?

Powyższy tekst mojego autorstwa znajdziecie również w najnowszym wydaniu (4/2015) trójmiejskiego magazynu "Together". Polecam!