Masz w domu gamonia?

W poradnikach dla rodziców zapisano już wiele rozdziałów o tym kiedy dziecko z reguły nabywa daną umiejętność. Dajmy na to raczkuje około 7-10 miesiąca, chodzi zazwyczaj około roczku, mówi około drugiego roku życia.
Trzymamy się tych podręcznikowych terminów jak 10 przykazań wyrytych na kamiennych tablicach. I często gęsto popadamy we frustrację i nawet, o zgrozo, mamy wrażenie, że z naszym dzieckiem jest coś nie tak.
Nie daj Boże spotkamy na placu zabaw innego rodzica, który zagada coś w stylu "ile ma synek?". "Dwa latka" - odpowiadamy. "Moja córcia ma niecałe dwa. A mówi już?" - rodzic bada dalej. "Niewiele" - odpowiadamy tak cicho, żeby nikt inny nie usłyszał. "Aha..." - wymownie odpowiada napotkany rodzic, który następnie zaczyna zagadywać swoją córkę, która odpowiada pełnymi zdaniami.
No tak, wszystko jasne, masz w domu gamonia. Teraz to pewne. Podpowiada głos w Twojej głowie. Jak to możliwe?
Ano możliwe. Nie to, że synek gamoń, tylko, że dzieci nie są z metra cięte. Jedno mówi jak ma półtora roku, inne dopiero jak ma trzy latka. Porównywanie dzieci nie ma sensu. Już sama płeć powoduje spore różnice w rozwoju. Z reguły, powtarzam z reguły, dziewczynki szybciej niż chłopcy nabywają kolejne umiejętności.
Nieporównywanie nie jest rzeczą prostą. Sama pamiętam jak minął rok od urodzenia Panny Młodszej, a ona jeszcze nie chodziła. Ba, dopiero około 10 miesiąca zaczęła raczkować. Dopiero? Ano dopiero tak jej się podobało. I co? No nic. Teraz ma 1,5 roku i śmiga jak szalona, a ja żałuję, że tak bardzo chciałam, aby ten moment jak najszybciej nadszedł.
Z czego to wynika? Że porównujemy, odnosimy się i mamy dziecko za gorsze, bo czegoś tam jeszcze nie umie, a przecież powinno. Mam wrażenie, że zdarza nam się myśleć w kategoriach 'im więcej potrafi moje dziecko, tym lepszym jestem rodzicem'. Czysta rodzicielska rywalizacja.
Zawsze można przecież z dumy pękać i dziecię pod niebiosa wychwalać, że takie pojętne bo ma nieco ponad rok, a już tylko nocnika używa. Bez pieluch. Ale czy ta nauka tak naturalnie nam przyszła to już inna sprawa. To pomińmy. Ważne, że efekt jest i można innym opowiadać.
Ja tam sobie myślę, że dzieci nie roboty i zaprogramować się ich nie da. Na wszystko przyjdzie czas. Najgorzej to starać się robić coś na siłę. Bo przecież...
Dajmy naszym dzieciom czas. Wyluzujmy. Płyńmy z nurtem, nie pod prąd.